De Veluwse Passion bracht zaterdagavond 19 maart Elburg en ’t Harde samen. Hier geen glamour en decibellen, maar devotie en inkeer.
(Foto: uitbeelding van het Laatste Avondmaal. In het midden Cor Hartholt als Jezus. Uiterst links: Eelke Kingma als Petrus, uiterst rechts: Alex Beldman als Judas. Ichthuskerk Elburg, 19-03-2016)
’t HARDE/ELBURG – Het is Judas, goede vriend en hartstochtelijk bewonderaar van Jezus, die het voortouw neemt. “Laten we Jezus als Koning gaan inhalen,” spoort hij de aanwezigen aan. Daarmee begint de processie. Een plechtige optocht van ruim negentig mensen, waarin zowel ouderen als kinderen meelopen. Iedereen draagt een palmtak, net als de Hosanna-roepende inwoners van Jeruzalem tweeduizend jaar geleden.
Bij de ingang van landgoed Zwaluwenburg houdt de processie stil. Hier staat het grote, in de vallende schemering oplichtende kruis te wachten. De palmtakken worden neergelegd. Predikant Marco Schut neemt het woord: ,,Laten we in stilte de weg vervolgen die God onze Vader ons wijst.” Zes dragers nemen het kruis op. Zwijgend zet de stoet zich weer in beweging, langs akkers en weilanden, richting Elburg.
Eenmaal in de Ichthuskerk krijgen de wandelaars eerst iets warms te drinken. “Ik vond het leuk,” zegt Destiny (8). Is ze niet moe? ,,Niet echt. Maar ik heb wel zere voeten.” Erik (32) is getroffen door de saamhorigheid. “Als je daar allemaal in het halfdonker loopt en je ziet dat kruis oplichten… Ja, dat is indrukwekkend.”
De Passiondienst bestaat uit een opvoering van het Lijdensverhaal, deels in filmbeelden, deels live geacteerd. Hét kenmerk van de eigentijdse formule: de reeks popsongs, wordt fijnzinnig vertolkt door een zang/piano-duo. Teksten sluiten feilloos aan bij de scènes en onthullen een onontkoombaar geestelijke laag. Maar anders dan in de tv-versie ontbreken bij deze kleinschalige Passion de glamour en vele decibellen. Devotie en inkeer voeren de boventoon.
We zien een vertwijfelde Judas door de donkere straten van Elburg lopen, op weg naar de priesters. Zijn kus in de Hof van Gethsemane − het ultieme moment van verraad − krijgt ook iets van een wanhopig afscheid. Even later blijkt de macht van een woedende menigte griezelig herkenbaar, wanneer de quasi-redelijke Pilatus (“Een goed bestuurder luistert naar het volk”) níet de goedaardige rabbi Jezus vrijlaat, maar seriemoordenaar Barabbas.
‘Dat ik je mis’, het veelgeliefde chanson van Maaike Ouboter, dient hier als rouwklacht van Maria. “Prachtig…!” verzucht iemand zachtjes. Jezus’s martelgang naar Golgotha en de uiteindelijke kruisiging worden stijlvol verbeeld én versluierd, in de vorm van een schaduwspel. Het is ook op dit moment dat er een paar tranen vloeien bij het publiek. Waarna er nauwelijks troostender woorden denkbaar zijn dan die van Coldplay, gezongen door een gelegenheidskoor: “Lights will guide you home… and I’ll fix you”.
Dezelfde avond nog delen aanwezigen hun ervaringen op Facebook. Het evenement blijkt zowel christenen als vrijdenkers te hebben geraakt: “Het was eigenlijk een aaneenschakeling van hoogtepunten.”
(de Stentor, 21-03-2016)
