Kop: ‘Zingende anti-helden op het witte doek’
Recensie ‘Voice Male at the Movies’ van het Vlaamse ensemble Voice Male
Odeon Zwolle, 12 november 2011
De rode loper, het witte doek, regisseursstoelen en 007-smokings: dit is Voice Male at the Movies. Zodra het Antwerper a cappella-ensemble ten tonele verschijnt, wordt het meteen gezellig in de afgeladen bonbonnière. Binnen luttele minuten klapt het publiek een relaxte after-beat mee. De zaal blijkt als was in de handen van de zes voormalige koorknaapjes die zo gewoon zijn gebleven. Bewondering, kameraadschappelijkheid, zelfs vertedering zijn hun deel.
Terecht, want Voice Male is goed. Hoewel niet volmaakt, getuige de aanvankelijke detonatie. Ritme, dynamiek en timbre sluiten als een bus, maar qua stemvoering verliest men elkaar soms uit het oor en wijkt tot kwarttonen af van de bedoelde noten. Ligt het misschien aan de geluidstechniek? Na de pauze lijkt het probleem namelijk opgelost.
Met film als centraal thema kan Voice Male haar beroemde versie van Morricone’s Once Upon A Time natuurlijk niet achterwege laten. De ijle, spookachtige harmonicaflarden die a-ritmisch boven de gestaag voortrollende trein zweven, het pathetisch aanzwellend orkest… Oef, wat virtuoos gearrangeerd, maar vooral: wat hóndsmoeilijk om te zingen! En dat lukt dus ook niet voor honderd procent, maar vijfennegentig blijkt – ondanks het mild parodiërende karakter – nog steeds goed voor een koude rilling.
Even imposant als de gelikte James Bond-medley (met Goldfinger en For Your Eyes Only als highlights) is het fijnzinnig uitgediepte Ik voel me zo verdomd alleen, met Tijl Corremans als een Ciske die het originele karakter dichter benadert dan Danny de Munck. Of het stroperige Moon River versus de striemende beat van Addicted To Love. Of de koddigheid van Sneeuwwitjes dwergen tegenover het dwingende Don’t You Forget About Me (starring Jean-Pierre Bodson), dat de Simple Minds doet vergeten.
Van diepe bas tot hemelhoog falset staan hier zes formidabele zangers met een hoogwaardige theatrale performance, die tegelijk als benaderbare anti-helden een spontaan schuifdeursfeertje weten te suggereren.
