MUZIEK
Canto Ostinato (Simeon ten Holt)
Tomoko Mukaiyama & Gerard Bouwhuis (piano).
Odeon Zwolle, 20/2 2015
****
(de Stentor, 23-02-2015)
Een wirwar van snoeren en stekkerdozen op het podium. Tientallen lampen staan opgesteld rondom twee in elkaar geschoven vleugels. Schemer-, bureau-, en leeslampjes, op voeten van gedraaid hout, strak vormgegeven metaal of geglazuurd keramiek. Voor dit Canto Ostinato-concert zijn de bezoekers namelijk uitgenodigd om een eigen lamp mee te nemen, die betrokken zal worden in een lichtkunstwerk van Jean Kalman.
Pianisten Tomoko Mukaiyama en Gerard Bouwhuis lijken even hun weg te moeten vinden in de droge akoestiek. De eerste minuten komt hun pedaalarme spel wat onwennig en hoekig over. Maar weldra bekoren cadans, transparantie, krachtige tegenaccenten en de meeslepende spanningsopbouw naar elke verlossende harmonische wending. Boeiend is het ook om hun fysieke krachttoer te volgen. Ruim negen kwartier spatgelijk samenspel geeft een fraai beeld van pianistiek als ambacht en topsport.
De publiekstrekker, het beloofde lampenkunstwerk van Kalman, valt een beetje tegen. De eerste 45 minuten gebeurt er vrijwel niets. De belichting beperkt zich tot de braaf brandende schemerlampjes op het podium én een agressieve schijnwerper linksboven in de zaal.
Maar zie: net wanneer je besluit om dat lampengedoe maar te laten voor wat het is en je over te geven aan de muziek, verzacht het genadeloze licht. Omstreeks dit moment voltrekt zich ook een kentering in de muziek, die in een luwte komt. Het spel wordt organischer, de melodiek stroomt steeds soepeler de gehoorgang binnen, terwijl de traag dovende lampen een intieme schemering bereiken.
Alleen: om nu te zeggen dat dit lichtontwerp een ‘verdiepte luisterervaring’ teweegbrengt –nee, niet echt. De samenhang tussen licht en muziek blijft vaag. Er zijn wel indringender visuele kunstwerken rondom Canto-uitvoeringen ontworpen. Dit is hooguit een niet oninteressante toevoeging aan een van zichzelf al fascinerend concert.