Aan het bestuur van de Vereniging Erepeloton Waalsdorpervlakte,
Tientallen jaren lang keek ik op 4 mei liever naar ‘de stilte op de Waalsdorpervlakte’ dan naar het gebeuren op de Dam. De eenvoud en ingetogenheid van uw ceremonie in het sobere decor – een paar simpele houten kruisen, een statige bourdonklok, en tijdens de stilte slechts het huilen van de wind door de duinen – sprak mij meer aan.
Sinds gisteren echter is deze waardige traditie voor mij bezoedeld.
Als bestuur hebt u immers besloten dat mensen met een bepaald postuur niet langer deel uit mogen maken van het erepeloton. Een van de mannen zou namelijk te dik zijn geworden naar uw smaak. Er zouden ‘klachten’ van kijkers zijn ontvangen: “We kregen mailtjes van mensen die werden afgeleid door de vrijwilligers met fors postuur. Ze vonden het niet mooi staan’’. Het postuur zou hen ‘afleiden’. En dat terwijl u ‘respect’ wilt uitstralen.
Respect.
Op dat begrip kom ik straks terug.
Zoals gezegd: ik ben een van uw trouwe kijkers. Of nee, dat wás ik. En ik herinner me geen specifiek postuur bij welke erewacht dan ook.
Ik laat namelijk au moment suprême mijn gedachten over andere dingen gaan. Ik denk aan al die mensen die, mét alle innerlijke en uiterlijke onvolkomenheden die zij ongetwijfeld ook hadden, hun leven hebben geofferd voor anderen.
Niet omdat ze uit waren op een lintje. Nee, gewoon omdat ze zich wezenloos waren geschrokken van het nationaal-socialistische regime. Gewoon vanwege hun verbijstering over het feit dat veel van die anderen werden gediscrimineerd, belachelijk gemaakt in spotprenten en op grote schaal mishandeld en vermoord, en dan louter op grond van afkomst, levensovertuiging, geaardheid, uiterlijk, aangeboren beperking, noem maar op.
Deze verontwaardigde mensen voelden zich geroepen om die anderen zoveel mogelijk te helpen en die verbijsterende politieke stroming, het nationaal-socialisme, te bestrijden.
Precies om die reden, en nergens anders om, zijn deze doodgewone, behulpzame, dappere mensen geëxecuteerd op die Waalsdorpervlakte. Zij stierven omdat ze zich daadwerkelijk hadden verzet tegen de excessen van discriminatie. Zij stierven uit respect voor hun bedreigde medemensen.
Nu hebt u besloten dat mensen met een uiterlijk dat zou ‘afleiden’ niet meer de erewacht mogen betrekken tijdens het herdenken van die behulpzame en dus geëxecuteerde mensen.
En daarbij gaat het ditmaal − want wie garandeert ons dat uw selectieve aanpak zich tot deze groep zal beperken? − om mensen die door u letterlijk te zwaar zijn bevonden.
U nam dit besluit uit esthetische overwegingen, als ik het zo mag zeggen. Want u wilt immers ‘respect’ uitstralen.
U bent vast wel bekend met Artikel 1 van de Grondwet, dus daar ga ik het nu niet over hebben.
Maar weet u: het gewenste respect komt vanuit het hart van de personen die de erewacht betrekken en niet vanuit hun postuur. Kijkers die zo’n postuur signaleren en daarover klagen, tonen daarmee zelf een tekort aan respect.
En hoe staat het met uw eigen respect ten aanzien van mensen met een negatief lichaamsbeeld?
U bent bezig mensen uit te sluiten wegens hun uiterlijk, dat ook nog eens als lachwekkend wordt afgeschilderd: “Het is niet respectvol als de knopen er bijna afspringen”.
Uw manier van communiceren schiet hierbij weliswaar ernstig tekort, maar eerlijk is eerlijk: ik zou bij deze inhoud eigenlijk ook geen goede manier weten.
Weegt het esthetische aspect van de ceremonie werkelijk op tegen de pijn en schaamte die dit incident bij duizenden oprakelt? Bij alle mollige kinderen die gepest worden of werden met hun postuur? Die daaraan levenslange eetstoornissen overhielden?
Hoe zit het met uw respect tegenover al die mensen die dagelijks met afgrijzen in de spiegel kijken en niet meer op de weegschaal durven? Die toch al bang zijn om zich in het openbaar te vertonen? Want neemt u maar van mij aan: er is heel veel verdriet en schaamte bij dikke mensen, of hun overgewicht nu komt door een eetverslaving of door morbide obesitas in de familie.
Maar dan. Wat is uw volgende stap?
Leidt een wijnvlek in iemands gezicht ook te veel af? Of mank lopen?
Hoe ver gaat u?
Dit ondoordachte besluit raakt dermate pijnlijk aan de geschiedenis die we op 4 mei herdenken, dat het onverenigbaar is met alles waar uw ceremonie voor staat.
Daarom adviseer ik u uitdrukkelijk om – voor zover u als bestuurslid vóór dit besluit hebt gestemd – per direct uw taken neer te leggen. U bent te licht bevonden.
Vriendelijke groet,
Margaretha Coornstra