CD- recensie. SCHUBERT /Piano Sonatas nos 16 & 21. Yury Martynov (piano)
Melodiya MELCD1002504 • DDD-83’ (2CD). Waardering: 9
(Pianist 1, februari 2018)
Yury Martynov is een van die zeldzame musici die met eigenlijk alle historische toetsinstrumenten overweg kan. Het liefste speelt hij op een instrument uit de stijlperiode van de muziek zelf. Toch deinsde hij met deze opnamen uit 2006 niet terug voor het anachronisme: Schubertsonates op een moderne Steinway vleugel.
De associatie met een historische uitvoeringspraktijk valt wel terug te horen; vooral bij de Sonate in Bes groot D960, maar ook in Sonate nr. 16 in a klein D845. Hiervan imponeert meteen het Moderato, dat met name Schumann zo bewonderde om de sublieme eenvoud ervan. Martynovs toonvorming is tegelijk mild en krachtig. De schubertiaanse melodiek (waarvoor eigenlijk geen enkele typering volstaat) krijgt bij hem voortdurend een ondertoon van urgentie, van dramatiek zelfs, uitmondend in een bijna orkestraal klinkend Rondo.
De beroemde Sonate in Bes is eigenlijk een zwanenzang van de jonggestorven romanticus, die postuum werd uitgegeven. Hierin passeren ook Schuberts meest karakteristieke stijleigenschappen nogmaals de revue. De zachtaardige lyriek van het Molto Moderato, de innige aanroep in het Andante Sostenuto, de lenige lichtheid van het Scherzo − Martynov declameert ze met verve, elke noot is diep doordacht.
En dan dat toucher dat tegelijk fluwelig en doortastend is, met subtiel rubato, afgewogen pedaalgebruik, een kraakheldere stemvoering… Alles valt op z’n plaats, tot een Schubert die een zweem van Russische melancholie niet misstaat. Een cd die ik nog vaak zal opzetten.
Margaretha Coornstra