‘Incantation’ wekt verlangen naar volgend album
Medtner: Incantation. Complete Songs, volume 1
Ekaterina Levental (mezzosopraan) & Frank Peters (piano).
Brilliant Classics 96056
Beeld: cover Incantation
Nooit gehoord van Nikolai Medtner? Schaam u niet, dat geldt voor veel muziekliefhebbers. Toch noemde niemand minder dan Sergej Rachmaninov hem ‘de grootste levende componist van mijn tijd’ en droeg zelfs zijn Vierde Pianoconcert aan hem op.
Pianist Frank Peters verdiepte zich als conservatoriumstudent al in de vergeten Russische meester en beijvert zich voor herwaardering van diens oeuvre. Met mezzosopraan Ekaterina Levental (geboren in Tasjkent) werkt hij aan de integrale opname van Medtners 108 liederen. Deze maand verscheen het eerste album, Incantation.
Nu ben ik, dankzij een even muzikale als russofiele moeder, van jongs af enigszins vertrouwd met Slavische weemoed. In onze huiskamer klonken zowel orthodoxe kerkhymnen als orkestwerken en liederen van Tsjaikovsky, Rimsky-Korsakov, Rachmaninov en Glinka, terwijl mijn moeder aan tafel het Kyrillische schrift bestudeerde en zich al prevelend de donzige uitspraak trachtte eigen te maken.
Thuiskomen
Wellicht maakt die jeugdherinnering dat ik Incantation bijna als thuiskomen ervaar. Want Ekaterina Levental en Frank Peters scheppen hier precies de sfeer die mijn (overigens Friese) moeder levenslang zocht.
Het nobele sentiment van winteravonden, bemoste grafstenen, de storm die ‘huilt als een verdwaald kind’ (Poesjkin) en rouw om de vergankelijkheid van het eigen leven.
Maar ook de zilveren glinstering van een rivier in het lentelandschap. Al is melancholie troef, toch zeker niet in de letterlijke betekenis van zwartgalligheid. Daarvoor hoor je te veel zonlicht in poëzie en muziek. En bij alle existentiële thematiek getuigen Levental, Peters en Medtner hartstochtelijk ‘van de schoonheid en de troost’, om die VPRO-titel te citeren.
De soepele mezzosopraan van Levental heeft een warme laagte en een romige hoogte, waarin ook het allertederste pianissimo haar moeiteloos afgaat. Frank Peters toont zich een subtiel begeleider; nu eens ingetogen en dienstbaar, dan weer stuwend en sprankelend. Een album om te koesteren. En om verlangend uit te zien naar Volume 2, dat Sleeplessness gaat heten.
+ intense interpretatie
+ pleidooi voor vergeten repertoire
Waardeer dit artikel!
Waardeer je dit artikel? Voel je vrij om dit te laten blijken met een kleine bijdrage. Zo help je mij om als freelancer mijn journalistieke te blijven doen.