Na het succes van hun project ‘Mundo’ in 2014 en 2015 toert de band Trinity nu langs de Nederlandse theaters met hun nieuwe show ‘Desert Rain’.
(de Stentor, Uit & Thuis, 06-10-2016)
Googel op ‘Trinity’ en verbaas je over de YouTube-filmpjes. Grote kans dat je eerste gedachte is: ‘En dit woont vlak om de hoek? Waarom ken ik deze band niet?’
Leadzanger Elbert Smelt lacht. ,,Wij zijn het best bewaarde geheim in de wereldmuziek. Nog steeds krijgen we weinig voet aan de grond bij de nationale media. Ze weten heus wel van ons bestaan, maar we worden eigenlijk nooit uitgenodigd. Mogelijk hebben ze toch iets van: ‘Help, dat zijn christenen, wegwezen!’”
Regulier
Elbert, Johan en Niek Smelt groeiden op in Lima, waar hun ouders als zendelingen werkten. ,,In 1992 kwamen we naar Nederland, met een heleboel Spaans in onze oren. Op de middelbare school in Ede leerden we onze vriend en bassist Bert Bos kennen.”
Trinity’s levendige, poppy mix van exotische stijlen wordt gemakshalve aangeduid als World Beat. Begonnen als kerkbandje (,,Als er uitheemse klanken moeten komen, wisten ze ons te vinden”) speelde Trinity weldra op EO Jongerendagen en het Xnoizz Flevo Festival.
“Bij de EO zijn we zo’n beetje kind aan huis. En twee jaar geleden kregen we zin om in de reguliere scene mee te spelen. Dus namen we producer Gordon Groothedde in de arm (bekend van artiesten als Marco Borsato en Nick & Simon, MC) en zo ontstond ‘Mundo’, onze eerste reguliere CD annex theatertour. ‘Regulier’ ja, geen ‘seculier’; dat vinden we een onprettig woord. Net alsof niet-christenen geen geestelijke verdieping zouden zoeken.”
Taboe
Nog steeds gaan de teksten – een mix van Engels, Frans, Spaans en Papiamento − over levensvragen, liefde, ouderschap, rijkdom versus armoede. Elbert: ,,Dat is onze identiteit. We zijn er de types niet naar om die te verloochenen en de realiteit te verbloemen. Als kinderen zagen we in de krottenwijken van Lima al te veel ellende om iets te kunnen met westerse kreten als ‘Succes is een keuze’ of zo.”
Helaas rust in onze samenleving een taboe op het lijden, constateert hij: ,,O ja, iedereen denkt aan ‘de arme mensen’, maar niemand wil echt met z’n neus op de feiten worden gedrukt. Er is in onze maatschappij geen ruimte om te praten over leed. Je hoort succesvol te zijn en dus te verzwijgen wat er misgaat. Om onszelf toch scherp te houden, spelen we soms voor vluchtelingen of in gevangenissen, of aan het bed van een doodziek iemand.”
Vluchtelingen
Voor ‘Desert Rain’ legde Trinity het oor te luisteren bij diverse woestijnculturen en jamde met immigranten-musici uit Syrië, Koerdistan en Senegal. ,,De show staat in het teken van kamperen. Terug naar de basis: in een tent, met onze gitaren bij het kampvuur.” En jazeker, ook de vluchtelingencrisis en de xenofobie komen terloops aan bod.
,,Wereldmuziek pakt de angst van mensen op een leuke manier op,” vindt Elbert Smelt. ,,In wereldmuziek vind je immers het beste terug wat een cultuur te bieden heeft. Enerzijds haalt het onbekende je soms uit je comfortzone, anderzijds voel je je ook meer wereldburger. En daar gaat het ons om: de verbinding tussen mensen onderling.”
13/10 t/m 12/11. Hoogeveen, Apeldoorn, Nunspeet, Hardenberg, Zwolle en Emmeloord.