Anneke van Dijk-Quist (37) verhuisde van de stad Utrecht naar het Veluwse platteland.
Hier hervond ze haar liefde voor het buitenleven.
(de Stentor, katern Hart & Ziel, ‘Een nieuw begin’, 14-06-2016)
,,Als kind was ik al dol op dieren. Ik tekende steeds boerderijen met kippen, paarden en bloemetjes. Als een soort toekomstdroom, denk ik achteraf.
Toch woonde ik jarenlang in de stad Utrecht. Daar deed ik mijn conservatoriumopleiding. Via de studentenvereniging ontmoette ik mijn man, die toen planologie studeerde. Ik ben nu acht jaar muzikant en componist bij de band Sela, een formatie die ook nieuwe liederen schrijft voor de kerken in Nederland. Soms heb je het als bandlid heel druk, vooral wanneer we op toer zijn. Op andere momenten is het juist heel rustig.
In een stad als Utrecht kwam er natuurlijk niets terecht van het buitenleven, dus mijn droom over boerderijen met dieren verdween naar de achtergrond. Maar intussen raakte mijn man steeds meer politiek actief en geïnteresseerd in een bestuurlijke functie. Dat was de reden dat we vier jaar geleden naar Oldebroek verhuisden: hij werd hier wethouder.
Zo kwamen we op het platteland te wonen. En toen bleek dat het Evangelisch BegeleidingsCentrum (EBC) op zoek was naar ‘kernbewoners’ voor hun zorgboerderij De Eikenhorst. Als kernbewoner ben je geen hulpverlener of begeleider, maar een goede buur. Je aanwezigheid biedt de bewoners een stukje stabiliteit; je spreekt elkaar dagelijks, je kent elkaars situatie en viert elkaars feestjes mee.
Zodra we op De Eikenhorst woonden, bloeide mijn dierenliefde weer op. Ik heb mijn jeugddroom waargemaakt en twee pony’s gekocht. Dat leidde tot een interessante ontdekking. Ik zag namelijk hoe onze kinderen, of kinderen die bij ons kwamen spelen, op de pony’s reageerden en omgekeerd. Hoe een pony stokstijf bleef staan als een kind bang was. Maar ook hoeveel zelfvertrouwen een meisje plotseling kreeg zodra ze een klik had met die pony’s.
Paarden zijn supergevoelige dieren, ze weten precies of jij je op je gemak voelt. Zelfs een klein beetje spierspanning nemen ze al waar en daar reageren ze op. Zo confronteren ze jou met jezelf en laten je zien hoe jij in je vel zit. Die wisselwerking tussen mens en dier fascineerde me.
Ik besloot om een opleiding te volgen: Equine Assisted Coaching, een methode waarbij cliënten zichzelf leren kennen via het contact met paarden. Ik heb de specialisatie kindercoaching ook bijna afgerond. Ik ga me toeleggen op het werken met kinderen die bijvoorbeeld hooggevoelig zijn, of concentratieproblemen of sociale angst hebben.
Nee, ik neem geen afscheid van Sela. We zijn juist een heel hechte club! Ik heb wel een nieuw begin gemaakt náást Sela. Ik kan nu mijn beide passies combineren: muziek maken en op het platteland werken met dieren.”