Opvoeden, gezond blijven: we zijn er dagelijks mee bezig. Welke lessen leerde u van het leven en zou u op anderen willen overdragen?
Deze week: de familie Dekker uit Zwolle.

De familie:

Alinda Dekker (30), thuismoeder
Erik Dekker (31), programmeur (lead developer)
Elisia (4), groep 1 basisschool
Emmelie (1)

(De Stentor, ‘Zo doen wij dat’, 31-05-2016)

Kinderen hebben een stabiele basis nodig

Alinda: ,,Tot 2012 werkte ik veertig uur per week als salarisadministrateur op een accountantskantoor. Toen we zwanger werden van Elisia, nam ik me voor om nog maar twee dagen per week te gaan werken. Ik wilde als moeder meer thuis kunnen zijn. Maar twee dagen per week was in mijn functie niet wenselijk. Drie dagen kon wel, maar dat vond ik weer te veel. Dus dacht ik: dan maar stoppen.”
Erik: ,,Onze visie is: als je graag kinderen wilt, moet je er ook zoveel mogelijk zelf voor zorgen. Daarom hadden we afgesproken dat één van ons minder zou gaan werken. Want zo’n routine van: om zes uur opstaan, om zeven uur kinderen naar de crèche brengen en ze dan ’s avonds om zes uur pas weer ophalen – nee, dat is niks voor ons.”
Alinda: ,,Kinderen moeten kind kunnen zijn. Ook op vrije dagen en tijdens de schoolvakanties moeten ze lekker in hun eigen omgeving kunnen tuttelen, tussen hun eigen spulletjes, in plaats van naar de buitenschoolse opvang. We vinden het ook een geruststellende gedachte dat ze elk moment naar huis kunnen komen als het moet. Bijvoorbeeld als ze op school ziek worden.”
Erik: ,,Al begrijpen we natuurlijk best dat het voor sommige ouders noodzakelijk is om te blijven werken. Als het financieel niet anders kan, houdt het op. Want je levert wél een salaris in! Gelukkig woonden wij toch al niet zo groot, dus daar waren we snel aan gewend.”

Vaar je eigen koers

Alinda: ,,Ik kreeg wel het nodige commentaar toen ik stopte met werken: ‘Zou je dat wel doen? Straks kom je niet meer aan de bak!’ Of: ‘O, wat dapper! Ik moet er niet aan denken om de hele dag thuis te zitten.’ Maar och, mijn tijd komt nog wel. Nu wil ik me eerst aan de kinderen wijden, zonder te hoeven stressen na werktijd. Ik wil van hen kunnen genieten en samen dingen doen.”
Elisia: ,,Ik vind het wel leuk op school, vooral gymmen en kleuren. Maar ik zit ook graag thuis te kleuren, samen met mama.”
Erik: ,,We hebben nu wel een heel traditionele rolverdeling: vader verdient de kost, moeder past thuis op de kinderen…”
Alinda: ,,Dat is dan maar zo. Voor ons was de keus eenvoudig: Erik verdiende van ons beiden het meeste, dus ik zou thuis blijven. Al kan ik me wel voorstellen dat sommige ouders denken: ‘O help, wat moet ik dan de hele dag doen?’ Maar persoonlijk heb ik er geen moment spijt van gehad. En ik heb het nu drukker dan toen ik nog werkte.”
Erik: ,,Toch was het voor jou eerst wel even omschakelen.”
Alinda: ,,Dat is zo. Maar nu wil ik niet anders meer.”

Laat kinderen zoveel mogelijk kind zijn

Erik: ,,Wij zien ook niks in een leerplicht voor kinderen onder de vier jaar. Laat staan het idee dat kinderen structureel al vanaf hun tweede jaar onderwijs moeten krijgen. Mogen ze alsjeblieft nog een poosje lekker kind zijn?”
Alinda: ,,Toen Elisia drie was, ging ze wel twee ochtenden per week naar de peuterspeelzaal. Gewoon om alvast aan de structuur te wennen. Maar dat krijg je niet vergoed als één van de ouders thuis is.”
Erik: ,,Soms denk ik dat een rolverdeling als de onze een beetje wordt ontmoedigd van overheidswege. Tweeverdieners krijgen ook meer belastingvoordeel dan wij.”

Neem tijd voor elkaar

Erik: ,,Onze taakverdeling geeft wel een bepaalde rust.”
Alinda:,,Toen we allebei nog werkten, kwamen we ’s avonds om zes uur thuis en hadden we misschien om acht uur het eten op tafel staan. Nou, daarna heb je echt geen zin meer om nog van alles aan het huishouden te doen. Dus in het weekend moesten we eerst opruimen en boodschappen doen en allerlei andere kwarweitjes opknappen. Maar nu hebben we de weekends echt voor onszelf, als gezin.”
Erik: ,,We eten ook best wel gezond, met zoveel mogelijk verse groenten. Zodra we ouders werden, was de tijd van potjes en pakjes voorbij.”
Alinda: ,,En we zitten dan samen met z’n allen aan tafel. Zonder telefoon. Even een rustmoment nemen, zodat iedereen kan vertellen hoe zijn of haar dag was.”

Wees geen ‘sharent’ (sharing parent)

Alinda: ,,Wij zijn heel terughoudend met het plaatsen van kinderfoto’s op Facebook.”
Erik: ,,Alleen vlak na de geboorte van de meiden hebben we wel een fotootje gepost.”
Alinda: ,,Daar blijft het ook bij. Natuurlijk zijn wij trotse ouders. Maar kinderen hebben recht op privacy. En het is maar de vraag of ze het later zo leuk vinden dat hun babyfoto’s nog steeds op Facebook staan. Want wat je eenmaal op internet zet, krijg je er nooit meer af.”

Ga met je kinderen in gesprek

Erik: ,,Onze meiden zijn verschillend van temperament. Elisia stelt zich meestal afwachtend op. Emmelie is veel directer, die gaat er meteen vol in.”
Alinda: ,,Elisia sliep ’s nachts ook vrijwel meteen door. Emmelie wordt toch elke nacht wel een keer wakker.”
Erik: ,,En degene van ons die ‘dienst’ heeft, gaat er dan uit. Maar meestal wil Emmelie alleen een schone luier en een flesje. Daarna slaapt ze gewoon verder.”
Alinda: ,,De kinderen mogen ons ook gerust tegenspreken. Dat hoort bij de persoonlijke ontwikkeling. Bij Emmelie is dit nog niet aan de orde, maar Elisia is het soms met mij oneens. Prima, laat ze maar beargumenteren wat ze ergens van vindt! Dat geeft mij weer de kans om nog eens uit te leggen waarom ik bepaalde dingen toch verbied. Zoals eh… Ja, wat eigenlijk? Elisia, vertel eens, wat mag jij niet van papa en mama?”
Elisia (denkt na): ,,Dat weet ik niet. Mag ik een koekje?”
Alinda: ,,Nee, straks.”
Elisia:,,Nee, nu…!”
Alinda:,,Nee, echt niet. Straks. Dan gaan we gezellig met z’n allen theedrinken.”