Opvoeden, gezond blijven: we zijn er dagelijks mee bezig Welke lessen leerde u van het leven en zou u aan anderen willen overdragen?
Deze keer vertellen Aya en Djanna Dürst Britt uit Heerde over hun gezinsleven.

(de Stentor, katern Hart & Ziel, 8 september 2015)

De familie:
– Aya Daniëlle Dürst Britt (33),
cultuurjournalist, freelance tekstschrijver/vertaler en redacteur Al Arte Magazine
– Djanna (5)

Sta open voor andere culturen

Aya: “Ik heb altijd iets met het Midden-Oosten gehad. Op de basisschool in Heerde was ik verrukt van de Bijbelverhalen. Ik tekende ook vrouwen met sluiers, palmbomen, Arabische paarden… Later heb ik in Leiden Arabisch en islamstudies gedaan. Als alleenstaande moeder ben ik gefascineerd door de krachtige rol voor van vrouwen in vroege culturen, voordat de religies opkwamen waarin de man dominant werd. Openheid voor andere culturen en tradities is een groot goed. Dat geef ik ook mijn dochter mee.”
Djanna (toont tekening): “Kijk, dit is het universum, met allemaal verschillende planeten. Dit hier (wijst) is de Regenboogplaneet!”

What’s in a name? Heel veel!

Aya: “In 2010 besloot ik om ‘Aya’ als roepnaam te nemen. Aya betekent zoveel als ‘teken, wonder’ of ‘een vers door inspiratie verkregen’. Die roepnaam dient om me herinneren aan waar ik nu sta. ‘Djanna’ betekent ‘paradijs’ of ‘hemel’. Zelf ga ik liever voor ‘paradijs’, omdat het paradijs voor mij iets is wat zich op aarde voltrekt. Ondanks alle oorlog en ellende zie ik het als onze taak om te streven naar een paradijs op aarde. En ik geloof dat een naam die een bepaalde waarde of een symbool benoemt, ook als geheugensteuntje kan werken voor de naamdrager, en diegene iets daarvan laat uitstralen.”

Liefde is leerzaam, ook als ze teleurstelt

Aya: “Djanna’s vader komt uit Iran. Helaas is de relatie verbroken in het begin van mijn zwangerschap, die overigens door ons allebei gewenst was. Hij is wel een trotse vader. Djanna logeert regelmatig bij hem.”
Djanna: “Papa maakt graag foto’s, ook van mij. Het leukste in zijn huis vind ik de loopband, die staat voor de tv. Dan kun je tegelijk lopen en tv kijken.”
Aya: “Inmiddels weet ik dat de liefde kan teleurstellen. En dat je soms moet kiezen voor jezelf, zéker als je de zorg voor een kind hebt! Dus indirect groei je door liefde ook weer in (zelf)inzicht, verantwoordelijkheid en zelfstandigheid.”

Ieder kind leert op zijn eigen manier

Aya: “Ik koos jenaplanonderwijs voor Djanna, om haar te bieden waar ikzelf op de basisschool zo naar verlangde: oog voor mijn eigen manier van leren, in plaats van door de overheersende onderwijszeef te worden geduwd. Die educatieve eenheidsworst geeft slechts een deel van de kinderen de kans om tot bloei te komen. Bij mij leidde het systeem tot onzekerheid. Gelukkig had ik twee fijne meesters, die me aanmoedigden om me in mijn eigen interesses te verdiepen.
Maar op deze jenaplanschool krijgt Djanna meteen al de ruimte om te zijn wie ze is, in al haar sensitiviteit en intensiteit. Nu eens is ze heel geconcentreerd bezig met tekenen en fantasiespel, dan weer is ze snel afgeleid, op zoek naar nieuwe impulsen en ervaringen. Pc-spelletjes doet ze niet, maar ze kijkt op de laptop wel kinderseries. Er zijn dagen dat ze de laptop niet aanraakt, maar ook dagen dat ze een of twee uur kijkt.”
Djanna: “Het is leuk op school. Ik hou van dino’s, dus later wil ik paleontoloog worden.”

‘Elke weg kan tot verheffing leiden’

Aya: “Dat is vrij naar een citaat van Inayat Khan, een Indiaas mysticus. Ieder gaat zijn eigen levensweg en religie kan daarbij een baken zijn. Maar iedereen heeft een andere invalshoek, en die is vaak cultuur- en plaatsgebonden.
Zo was mijn ene overgrootmoeder helemaal ‘in de Here’. Een spirituele vrouw, maar niet zweverig. Ze putte veel kracht uit de liedbundel van Johannes de Heer. Haar deur stond ook altijd open, voor iedereen had ze een luisterend oor. Ik vertel Djanna dat iedereen anders is en ons menselijk bestaan anders ervaart en benoemt, en dat dat normaal is. Dat liefde een leidende waarde is. En dat je mag afgaan op je gevoel, maar dat je je ook mag aanpassen aan anderen als de situatie daarom vraagt.”

Elke ‘bijstander’ heeft een eigen verhaal

Aya: “In 2011 lukte het niet meer om zelf mijn studie te bekostigen. Toen heb ik bij de gemeente een uitkering aangevraagd. Ik mocht mijn studie afmaken, want ik hoefde alleen nog mijn scriptie te doen. Maar in 2013 moest ik een traject volgen binnen de Sociale Werkvoorziening: riool-afdekringen in elkaar zetten, dossiermappen vouwen…
Het contact met mijn collega’s was leuk. En gelukkig wonen mijn ouders vlakbij, dus had ik oppas voor Djanna. Maar jammer genoeg had ik hierdoor geen tijd om een onderzoeksvoorstel te schrijven. Ik kreeg ook een tijdje ontheffing van de sollicitatieplicht, als alleenstaande ouder van een jong kind. Toch solliciteerde ik en schreef als vrijwilliger veel artikelen, vanuit de gedachte: ‘Ik ga deze tijd wél benutten om aan mijn CV te werken!’
Het was een enorme uitdaging om rond te komen. Ten eerste huurde ik particulier, want voor de woningcorporatie had ik onvoldoende punten. Ten tweede hebben we allebei zowel koemelkallergie als een suikerintolerantie. Ook tarwe moeten we mijden. Dus ik was aangewezen op bio-winkels en daarmee gedwongen om aan de simpelste dingen al driemaal zoveel uit te geven als een ander. Er bleef amper geld over voor kleding of cadeautjes.
In zo’n geval gaat Djanna voor; zelf was ik heel blij met kleren die ik van een vriendin kreeg. Ik ben in geen járen op vakantie geweest, maar ontdekte wel dat je met je kind ook veel avontuurlijks kunt beleven in de natuur of met vrienden. En ja, ik betreur het sociale stigma dat op de ‘bijstanders’ rust. De beeldvorming is heel stereotiep, terwijl de groep juist heel divers is.”

‘Tel uw zegeningen’

Aya: “Als ik het niet meer weet denk ik altijd: ‘This, too, shall pass’. En dan geef ik het over.
En ja, uiteindelijk overheerst dankbaarheid. Voor het moederschap: de geboorte van Djanna voelde echt als een inwijding in het leven zelf. Voor de mogelijkheid van een uitkering en de vrijstelling van het solliciteren. Maar ook dankbaarheid voor alles wat tegenzit, want daarvan kun je veel leren. Juist de worstelingen hebben me de laatste jaren zóveel sterker gemaakt! ‘Tel uw zegeningen’ stond er in de liedbundel van mijn overgrootmoeder. Ja, zet dat maar in de krant, als eerbetoon aan haar.”

(De Stentor, &-katern, rubriek ‘Zo doen wij dat!’, 08-09-2015)