Vanaf 1 december exposeert urbex-fotograaf Hans Borst in de Bibliotheek van CODA te Apeldoorn. 

Dit artikel verscheen eind augustus 2017 in iets andere vorm in de Stentor.
Foto: Hans Borst

“Tragische schoonheid, zo zou ik het willen omschrijven,” zei kunsthandelaar en galeriehouder Bruno Barat over het werk van urbex-fotograaf Hans Borst. “Hans’ foto’s van verlaten gebouwen maakten zoveel indruk op mij, dat ik besloot om hem te vragen voor een solo-expositie.”
In september 2017 hing het werk  dus drie weken in de Hattemse galerie. En vanaf 1 december exposeert Hans Borst alweer in CODA te Apeldoorn.
Urbex is een afkorting van ‘Urban Exploring’. Borst houdt zich inmiddels ruim vijf jaar bezig met urbex-fotografie. Vooral het avontuurlijke aspect fascineert hem: “Je zoekt locaties, je netwerkt binnen het circuit van vertrouwde urbex-fotografen en je gaat op reis.”

Borst doorkruist heel Europa, op zoek naar verlaten gebouwen: voormalige fabrieken, sanatoria, kloosters, villa’s, kastelen. Vast gezelschap tijdens die reizen én deelgenoot in deze passie is zoon Erik.
Borst: “Vooral wat men vroeger in de DDR en Italië heeft gebouwd, is vaak schitterend van kleur en stijl. En juist in die verweerde staat is het vaak niet te beschrijven, zo mooi. Gebladderde muren, klapperende ramen, krakende deuren. Veel stof, spinrag en bomen die door vloeren groeien…”

De foto’s zijn gemaakt in HDR, dat wil zeggen: opgebouwd uit 9 beelden die als lagen over elkaar liggen. “Dankzij de bijzondere kleurencombinaties is het resultaat kunst op zichzelf geworden,” vindt Bruno Barat. Fraaie voorbeelden zijn het voormalige sanatorium en kuuroord in Beelitz Heilstätten (DDR). Borst zoekt zowel symmetrie als asymmetrie en verschillende beeldritmen en is spaarzaam met inzoomen. Ook al ligt de fysieke aanwezigheid van mensen in het verre verleden, op de foto’s is hun activiteit nog wel te traceren.

Hans Borst: “Vaak is zo’n gebouw al ruim dertig jaar verlaten en zit verstopt zit achter bomen en struiken. Tijdens zo’n tocht zijn we dus afhankelijk van Google Earth en de telefoon. En ach, we zien we wel hoe de dag loopt Eenmaal op locatie is het hopen op mooi licht. Soms heb je geluk, soms wacht je tot de zon een mooi standpunt heeft. Intussen bestudeer ik het gebouw. En dan probeer ik me te verplaatsen in de mensen die er ooit rondliepen.”

Expositie: ‘Tragische schoonheid van verlaten gebouwen’
CODA Apeldoorn (bibliotheek), 1 t/m 31 december 2017